ის, რაც კადრს მიღმა დავინახე..

იმედი

ვიჯექი ფანჯარასთან და ვუყურებდი ამ სიბნელით სავსე ქალაქს. ქალაქსი არც მანქანები დადიოდა, არც ძაღლები დარბოდნენ და საერთოდ არაფრის ხმა არ ისმოდა.

იქ, სადაც სრული სიბნელეა და ადამიანი თავისთავს ვერ ხედავს, სადაც ყველაფერი ცარიელია, ყოველთვის ვიქნები მე. მე ადამიანს, რომელსაც სრული სიბნელის უფსკრულში ჩავარდნის საფრთხე ემუქრება, სიყვარულს ვაძლევ. ქალაქში, სადაც სიცარიელე და სიშავეა, სადაც ნათება არ არის, ყოველთვის აინთება შუქი. სანამ ეს შუქი ანთია, ქალაქში სიცოცხლეა და ეს სიცოცხლე იქნება, , რადგან ამ ქალაქში, ამ სახლში ვარ მე. როდესაც მე ავანთებ შუქს, უკანა კორპუსშიც აანთებენ და ასე დაიკარგება სიბნელე. მე ქალაქში სულ ვიქნები და მე იმედი მქვია… არ ვიკარგები, არ ვკვდები და ადამიანს მუდმივად სინათლეს მოვგვრი.