მეშვიდეკლასელების ლექსები
1. ბავშვობის ცეცხლი
ბავშვობა იყო კეთილი,
აქტიური და ნათელი.
ცელქი და თავაზიანი..
(არ მჭირდებოდა ამდენი).
მაგრამ ეს უკვე დასრულდა,
ოცნება კი.. არ ასრულდა.
ჩაქრა ის ცეცხლი, რაც იყო
და აღარასდროს აინთო.
2. ***
დედა სახლში არ იყო,
ის კი ჩემთან ერთად იჯდა.
საყვარელი ძამიკო,
მე სულ მასთან ყოფნა მინდა.
მე მას „კუნტი“ შევარქვი,
(აბა, კნუტს ვერ ვამბობდი…)
როცა ვხედავდი, ვეძახდი,
მერე კი მისკენ გავრბოდი.
3. ***
მახსოვს, ყოველი ზაფხული
კიკეთში გატარებული,
ნანატრი მოგონებები,
ბავშვობა გახარებული.
4.***
რა კარგი იყო ზაფხული
ლამაზი და ნათელი,
მხიარული და ბულულა
აყვავებული მთა-ველი.
ახლაც მახსოვს ის დღეები.
ტოტებდამძიმებული ხეები.
5. ***
მიყვარს ჩემი სოფლის ხედი
ხეების თუ მთა-ველის,
მიყვარს შუქი განთიადის-
დილით ადრე მაღვიძარის.
6. ***
რა კარგი იყო წყნეთი-
ჟრიამული და სიყვარული.
მშობლების დასასვენებელი,
ხოლო ბავშვების სიხარული.
7. ***
მახსოვს, როცა გნახე პირველად,
ჩემი ცხოვრება ფერებით გაივსო.
დავფრინავთ, ღრუბლებში ავდივართ.
ვიცით, რას ვფიქრობთ ნამდვილად?
როცა შენ ჩემთან ერთად ხარ,
ბედნიერებას მართლა ვგრძნობ.
თითქოს ნამდვილი დები ვართ.
თითქოს ~ შენ ერთადერთი ხარ,
ვისაც ვიცნობ.
8.***
ეზო არის დაკარგული, ცარიელი-ტარიელი,
ეზო, რომლის შიგნით ლაღად დადიოდა ერთი შველი-
ერთ დროს იყო მხიარული, ახლა არის მარტოსული…
ახლა ალბათ მასაც ისევ ახსენდება ის დღეები ,
და მისთვის ეს გახსენება არის სიამოვნება…
ვეკითხები ბებოს: რას ერჩოდნენ სოფელს?
რატომ არის ახლა მარტო და სად გაქრა ის დიდება?
9. ვერის ბაღის დაბრუნება
დამიბრუნდა ვერის ბაღი,
ხეებით და ხალხით სავსე.
იქ ხანდახან ქარი ქროდა,
კაშკაშა მზე ანათებდა.
ბალახი კი ხასხასებდა.
კარგი იყო სანახავად ,
იქ, სადაც მე დავდიოდი.
ყვავილებით სავსე პარკი
და ახალი გასართობი.
დამიბრუნდა ვერის ბაღი,
ხეებით და ხალხით სავსე.
10. ***
ჩემთვის ვზივარ სახლის პირას.
გზას ვუყურებ და გაწვიმდა.
ბებო ზის გზის განაპირას .
გადაიღებს ნეტავ წვიმა?
ჩამოღამდა, ღამე დადგა,
ნეტავ ვინმემ დამინახა?
ბებო მიდის, გზას უყურებს,
ვერაფერიც ვერ გავუგე.
ბებოს ვხედავ იმ სადგურზე ,
შემოაწვა დარდი გულზე,
გზას გავყურებ და გაწვიმდა.
გადაიღებს ნეტავ წვიმა?
11.***
მახსოვს, როგორ გველანდებოდა,
მუხის ჩრდილებში გართობა,
და ყოველი მზის ამოსვლაზე გვენატრებოდა
ის ნათელი ბავშვობა.
12. ოთხი მინიატურა
***
დრო რომ მიდის,
შენ კი იქ ხარ-
ჩაკეტილი ჩემს გულში.
მაგრამ შენ ხომ ვერ მპოულობ,
ვერ მპოულობ შენს გულში .
***
ხეებიდან ფოთოლთ ცვენა
არ ჩერდება დილამდე,
ფოთლები რომ მოფრინავენ
ვებერთელა მიწაზე.
მოპენტილა აქეთ-იქით
გვფარავს კალთა სინაზის.
***
ნისლი ბურავს არემარეს
მზე ჩადის და ცივა.
მთიდან თვალებმოჭუტული
იყურება ციდა .
***
მზე ამოდის , აღარ ცივა,
აცისკროვნებს გარემოს,
ვერ გავიგე , სამშობლოა
თუ სამოთხე წამისო.
13.***
რა კარგი იყო ჩემი ბავშვობა
რა კარგად მახსოვს შენი თვალები.
როცა ვუყურებ შენს ლამაზ ფოტოს,
შენ მელანდები.
ნეტა სადა ხარ, სად მელოდები?
ნეტა ოდესმე სადმე შეგხვდები?
განა არ ვიცი, რომ სულ ჩემთან ხარ,
და აღარასდროს დამეკარგები.
14.***
ყოველდღე და ყოველ ღამე
ყოველთვე და ყოველ წელს
ყოველ წამს და ყოველ წუთს
შენზე ფიქრით ავივსე.
სიცილში თუ სევდაში
გაფანტულა სიტყვები,
მეგობრებთან ან შენთან
სიყვარულით ვივსები.
ბევრს ვცდილობდი,
ბევრს ვწვალობდი,
ბევრი რამე გავწირე,
საბოლოოდ ნიშნად შენ კი
უცებ ზურგი მაქციე.
ნაბიჯ-ნაბიჯ, დღიდან დღემდე
ცუდ გრძნობებით ვივსებოდი
მაგრამ დავიწყება მსურდა,
ამ ამბავზე ვიცინოდი.
უკვე დავიწყებული ხარ,
ჩემს წარსულში დამალული,
ახლა ვეძებ ცხოვრების არსს ,
ჩემს ფიქრებში დაკარგული.
………………
გავიდა წლები, ოჯახი გავიჩინე.
მაგრამ გატეხილი გული
დღემდე ვერ მოვირჩინე…
15. ***
მახსოვს ადრე მოვდიოდი
მეგობართან ერთად ღამე.
ერთად გვიყვარს სიარული
ნეტა ვნახოთ კარგი რამე.
ერთ სოფელში ვცხოვრობთ ჩვენა
და მივედით ჩემთან სახლში .
რომ შევედით ლამაზ ბაღში.
მოგვეგება ჩემი ძაღლი.
16.***
ვიცი, არ დამავიწყდება
შენი კეთილი ღიმილი.
ვიცი, სულ მემახსოვრება,
შენი ნათელი თვალები.
პატარა მე ვამბობდი:
მარტო შენ მეყვარები,
ახლა, მამა, სად გეძებო,
ცაში სად მემალები?…
კომენტარის დატოვება