ვწერთ ლექსებს

                                                                               

ავხედავ მთებს

ავხედავ მთებს, დიად მთებს…

საქართველოს ისტორიის მსმენელებს,

ყოვლის მხილველნს, ყოვლის  გამგებს,                                                                 

ომში გაწვრთნილ, ღირსეულ ქართველებს.                                            

უსაზღვრო იყო მტრის სურვილი ჩაეგდოთ ხელში,                                                            

ჩემი სამშობლო, სამშობლო ვაზისა,

ტკბილი ღვინისა, დიდი ენისა,

ქვეყანა თამარის, გიორგი მეფისა…

ამდენი ჭირით, ამდენი რბევით

ამდენი ციხესიმაგრეების ნგრევით,

მეფეთა მსხვერპლით, დაღვრილი ცრემლით,

ვერ დასცეს, ვერ გაანადგურეს

სამშობლო ჩემი……

და ტრიალებდა ბედი ქართლისა,

წაღმა უკუღმა ძრწოლით და რიხით,

მაგრამ იმედი, რწმენა ქართველთა

სავსეა მუდამ მომავლის სხივით.

ავხედავ მთებს, დიად მთებს,

უშიშარ ქართველთა ღირსეულ ძმებს,

ცისფერ ზეცას და ბრწყინვალე მზეს,

დავითის, ერეკლეს კურთხეულ ველს.

გიორგი მენაღარიშვილი

სამშაბათი

სამშაბათი დილა სუფევს

ავდარიანი ქარითა,

ერთადერთი დღე სიმშვიდის

დანარნარებს მტკვარი ვითა.

მე  ფანჯრიდან  ვიხედები

მოჩანს სიო მკვდარი ვითა,

და მე ვრჩები  მარტოდმარტო

ოცნებებით  მთვრალი ვითა.

  მე არ ვარ არვინ

მე არ ვარ არვინ დღესაო

ცარიელი ვარ კვნესაო,

მავსებს ათასი გრძნობა და

ეს მოელვარე ზეცაო.

თითქოს ფუჭია ეს ნატვრა

მთაში შევნატრი მწყემსსაო,

ფუჭია დროის ტარება

ამ მიმალულსა ქედსაო.

მგზავრი

საღამოს მოგონება

მსხვილი მთის წვეროდან                          

გავხედავ სივრცეს,                                                  

ჩაბნელდა ღამე,

მთვარე იქ მზეს სცემს.

ვიხსენებ ბავშვობის

პატარა წვრილ ფეხს,

თუ როგორ ავიდგი

პირველად იმ დღეს.

ფანჯრიდან შევსცქერით

სოფლის მშვიდ ვირებს.

ოი, საღამოვ,

ჩემო „ბნელ-ლამაზო“,

როგორ გამიკვლევ გზას,

შენ, ყაჩაღო.

მაგონებ ძილის დროს,

რომელსაც სულ ვნატრობ,

მშობელი მიმღერის როს:

-ტბილო და ნაზო.

ჩამეძინება უხმოდ და მშვიდად,

სულ მეფიქრება,

რას ვნახავ სიზმრად?

ოი, საღამოვ,

შენ მთვარის გულო,

საით მიმიყვანს

შენი გზის სული..

ირაკლი მეძმარიაშვილი